Reisverhaal «Datong - kom dat zien»
Transmongolië Express 2013
|
China
|
1 Reacties
31 Juli 2013
-
Laatste Aanpassing 31 Juli 2013
In wereldsteden als New York, Bangkok of Londen zoek ik Chinatown speciaal op; voor de broeierige sfeer, de speciale geuren en de typische kleuren. En voor de kitscherige boeddhasnuisterijen natuurlijk. Nu bevind ik mij constant in Chinatown, om het even waar ik mij begeef zijn er alleen maar Chinezen, Chinese tekens overal, enkel Chinese restaurants… De neonreclames flikkeren, de geuren prikkelen niet altijd in de goeie zin mijn neus, en dan moet je nog opletten dat er geen verdwaalde rochel op je tenen terechtkomt.
Na de Transmongolië Express heb je al zodanig veel indrukken opgedaan dat een lightversie China een goede starter is. Datong, een stadje in de noordelijk gelegen provincie Shanxi, beantwoordt aan die vereiste. Alles is Chinees, maar je wordt er niet overrompeld door de Chinees. Wel overreden, want autobestuurder noch fietser stoppen voor niets of niemand.
Is de taal een probleem? Natuurlijk, maar niet meer of niet minder dan in Rusland. Het grote verschil is dat de Chinezen best wel vriendelijk en behulpzaam zijn. Je kan niets lezen. Gelukkig zijn er vaak menu’s met prentjes en met krakkemikkige Engelse vertalingen onder. Laten we het erop houden dat je op z’n minst het oppeuzelen van pig’s ear, pork skin etc. zo kan vermijden.
Datong is niet meteen de historische plaats die je moet bezoeken, maar wel de perfecte uitvalbasis voor twee topattracties. Op een half uurtje rijden van de stad liggen de Yungang Caves. Tienduizenden Boeddhabeelden bevredigen mijn fascinatie in deze 5de eeuwse grotten. Dankzij de Zijderoute zijn de invloeden Indisch, Perzisch en zelfs Grieks. We hebben pech dat een deel van de grotten niet toegankelijk zijn wegens renovatie (maar als ik er de Lonely Planet op nalees zijn ze al een tijdje bezig).
Ook bij de tweede bezienswaardigheid hebben we tegenslag. Deze keer is het weer de boosdoener, of het weer van de afgelopen maand, want momenteel is er geen wolkje aan de lucht. Door de hevige regenval in juli kunnen we het hangende klooster enkel in de verte bezichtigen en het klooster niet bezoeken. Glad of gevaar dat er rotsblokken vallen, het antwoord komen we niet goed te weten. We zullen de twee uur durende rit erheen dan maar als een uitgelezen kans tot sightseeing beschouwen. Maar zelfs van op de grond is de aanblik van het hangende klooster indrukwekkend. Hoe hebben ze dat houten klooster ooit tegen die robuuste rotswand gekregen?
’s Avonds staren we uit het raam van het hotel naar beneden, naar de bedrijvigheid, de wirwar van bussen, auto’s en fietsers. Getoeter en geroezemoes. Het station is verlicht met groene neonlichten, of neen blauwe, paarse, roze… Waar die Chinezen toch niet van houden.
