Reisverhaal «Vreemde vogels»

Onder mijn lentewolken | België | 2 Reacties 10 Mei 2015 - Laatste Aanpassing 11 Mei 2015

Doet u het ook... vreemde vogels kijken? Of vliegt een felgekleurd verendek onopgemerkt aan u voorbij?

Ik ben er zo eentje. Een vogelspotter. Van pauwen in een park, roofvogels boven de steppe tot een schichtige hop in de stad. Als je mij laat doen, ben ik er uren zoet mee. Vanaf een bankje in het park, met mijn rug in het prikkende gras, langs de kant van de weg. Mijn fototoestel in de aanslag om het beestje dat zelden poseert toch te vangen.

Ik heb er oog voor. Aangeboren of aangeleerd, geen idee. Wel weet ik dat we thuis van kindsbeen af speurden naar vogels in de tuin. Boeken met roemrijke titels als 'Vogels in de tuin' en 'Gids voor de vogels van Europa' werden bovengehaald. En we waren al tevreden als er meer dan één roodborstje over de vloer kwam. Onze katten werden duidelijk terechtgewezen als ze het riskeerden op vogeljacht te gaan. Als een snoodaard het toch lukte om het jong van een groene specht te vangen, werd moord en brand geschreeuwd. Zeker als de reddingsoperatie mislukte.

Van een winterkoninkje tot een buizerd, het passeerde allemaal de revue. Maar een grote kenner ben ik niet. Google is tegenwoordig mijn grote opzoekvriend. Je typt een aantal kenmerken in van het beestje dat je gespot hebt en in een muisklik verschijnen voldoende foto's om de juiste naam te achterhalen. 'Kuif oranje zwart-witte veren' typte ik. Ik moest en zou de naam achterhalen van de vogel die ik spotte in de tuinen van het Centro Andaluz de Arte Contemporaneo (CAAC) in Sevilla. Een foto had ik niet. Mijn knisperende knalroze regenjas was waarschijnlijk de spelbreker toen ik het beestje tussen de olijfbomen zo ver als ik kon achternazat. En de hop - dat leverde mijn speurwerk op - zelfgenoegzaam achteromkeek wanneer hij verdween tussen de stenen van een vervallen keramiekfabriek waar een groot hekken voor het terrein stond.

Ik ben nog altijd teleurgesteld over mijn afwezige reactievermogen wanneer we in de Mongoolse steppe twee kraanvogels voorbijreden. Ze poseerden nochtans heel voornaam.

In reisgezelschap beheers ik mijn achtervolgdrang. Dat denk ik toch. Vooral als je reisgenoot niet eens opkijkt voor een adelaar. Of toch niet voor de zoveelste.

Ik zit op mijn terras, uitzicht op andere appartementsblokken. Geen ander bezoek dan een schreeuwende ekster, een koppel kirrende stadsduiven en overvliegende meeuwen. Mijn liefde voor vogels gaat niet zo ver dat ik de aanwezigheid van deze stoorzenders apprecieer. Mijn waakzaamheid wordt groter wanneer er een reiger landt op een dakpan niet zo ver van mij. Waarom kennen we het ene beest een hogere waarde toe dan het andere? Ja, het uiterlijk speelt alvast een rol. En de zeldzaamheid natuurlijk. Wat we niet gewoon zijn om te zien, trekt aan. In exotische landen trekt de fauna ons sowieso meer aan. De lokale bevolking kijkt waarschijnlijk ook niet op als er een toekan neerstrijkt.