Reisverhaal «Vijf-minuten-visum»

Terug onder mijn wolken | België | 4 Reacties 20 November 2013 - Laatste Aanpassing 20 November 2013

Een ochtendlijke herfstzon maar winters koud... ik ben op weg, en zoveel pendelaars zijn onderweg, om mijn toegangsticket voor Thailand met een visum te verzilveren. De treinvertraging probeer ik met de nodige zen te trotseren. Niet met de troost dat frequente reizigers daar constant last van hebben, wel met het besef dat ik beter al wat oefen voor mijn treinreizen in Thailand - gekend om urenlange treinvertragingen.

Twee zomers terug arriveerden Kaat en ik ruim op tijd in het station van Surat Thani. Voor de nachttrein naar Bangkok. We installeerden ons op het perron op een bankje. Boekje in de hand. Intussen sloegen we het heen-en-weergeloop van reizigers en treinpersoneel gade. De ratten die uit de riolen sprongen probeerden we dan weer te negeren. De stationschef klingelde aan een grote bel als er een trein vertrok. Er hing een groot bord met de treinroutes en vertrekuren op. In de laatste kolom was er ruimte voorzien om vertragingen te noteren. Telkens de stationschef zijn stift bovenhaalde, schaarden treinreizigers zich rond en achter hem. Mijn ogen vielen uit hun kassen toen hij achter ons ritnummer 100 minuten vertraging schreef. Gelukkig waren we op dat moment voldoende ontspannen om gewoon eens diep te zuchten en verder te lezen tot de trein uiteindelijk arriveerde.

Het Koninklijke Thaise Consulaat ligt in Berchem, een buurt die ik door de verschillende schrijfcursussen intussen goed ken. Ik drukte toch een plannetje af. Stel dat je plots last hebt van geheugenverlies, desoriëntatie of een ander syndroom. Ik druk op de bel en word onmiddellijk binnengelaten. Ik bevind mij in een ontvangstruimte van 1 op 1. Geen boeddhabeelden, orchideeën of kleurrijke versieringen. Een grijze ruimte. Voor mij een deur met no entry op, links van mij een loket waardoor ik een mevrouw achter haar bureau zie zitten. Geen Thaise, wel een Antwerpse. Ik overhandig mijn reispas, pasfoto's, visumaanvragen, kopieën van vliegtuigtickets… Ik betaal. De klus is in vijf minuten geklaard. Ik sta terug op straat.

In een geheugenflits stond ik terug op de Ambassade van Myanmar in Brussel. Voorjaar 2011. Een goedlachse Afrikaan die moeite deed om Nederlands te praten ontving ons. Op een stoel in zijn kleine bureau namen we plaats en wachtten geduldig terwijl hij alle documenten nauwkeurig inspecteerde. Intussen een gezelligheidsbabbeltje om zijn Nederlands te oefenen. En dan een bewijsje dat we twee weken later ons visum konden ophalen. In het voorjaar van 2012 zat ik terug voor hem. Ik had opnieuw een visum nodig. Raar maar waar, hij herkende mij, wist nog dat ik teacher was. Zijn Nederlands was nog niet veel verbeterd. Opnieuw hetzelfde scenario, de controle van alle vereiste documenten. Het gezelligheidsbabbeltje werd er alleen maar gezelliger op. Hij kon niet teruggeven op 30 euro, maar die 5 euro moest ik dan maar betalen als ik mijn pas kwam ophalen. De uitnodiging om eens in Brussel af te spreken of om mijn foto's te komen tonen, wimpelde ik pas af als de stempel op mijn documenten stond.

Eenvoudig is ook een optie... dat hoop ik toch... want geruime tijd later bedenk ik dat ik de datum niet ingevuld heb op mijn formulieren. Het mannetje voor Myanmar had dit euvel waarschijnlijk wel opgemerkt. Deze dame heeft amper gekeken of alles correct ingevuld was. De twijfel slaat toe. Heb ik nog geen zaken opengelaten? Ik zal het wel snel weten als ik nog eens terug moet naar het Consulaat...

Info: Koninklijke Thaise Consulaat, Onze-Lieve-vrouwstraat 6, 2600 Antwerpen

Visum, tourist, one entry (max. 60 dagen in Thailand), €30 + €12 aangetekende verzending (je kan je passport ook terug ophalen)

www.thaiconsulate.be