Reisverhaal «Oost versus west»
Verlangen en voorbereiden ...
|
België
|
4 Reacties
25 Februari 2016
-
Laatste Aanpassing 01 Maart 2016
De komst van maart laat weinigen onberoerd. De lente zal snel volgen. Of dat is wat we ons jaar na jaar wijsmaken. Alsof we als waarzeggers de toekomst kunnen voorspellen en in onze glazen bol een kriebelende lente en zwoele zomer zien.
De nieuwe collecties lonken uitdagend in de vitrines. Ik zal me laten verleiden door mouwloze jurken en open sandaaltjes om dan zes maanden later te beseffen dat ze na die typische Belgische lente en zomer nog onaangeroerd in de kast hangen. Sommigen plannen voor elk lang weekend een fietstochtje. Regen, wind en hagel hebben ze verbannen naar de achterkamer van hun geheugen. Een illusie die we met nationale trots koesteren. Anderen regelen lustig tuinfeesten en prepareren die andere nationale trots. Je mag het niet gedroomd hebben dat een vroeg lenteweekend opduikt en dat je nog niet barbecueklaar bent. Dat de tuinzetels nog onder een laag garagestof zitten en er nog geen briketten te koop zijn in de supermarkt.
Wat dit jaar niet simultaan volgt, is mijn reisplanning. Niet op papier en niet in mijn hoofd. Ik kondigde nochtans heel groots mijn Mayaroute aan. Mijn nieuwe avontuur westwaarts.
Van het Oosten gescheiden door zeeën, grillige gebergten en oneindig land. Van het Westen een weidse oceaan verwijderd. Beide met een vliegtuig te overwinnen, maar mentaal geraak ik niet op het westelijke deel van de wereldkaart. Mijn gedachten wijken steeds af naar het Oosten. Waar de zon opgaat, niet naar waar ze ondergaat. In het Midden-Oosten hapert mijn geest even en hoopt dat de conflicten deze regio niet steeds meer onbereisbaar maken. Dus drijven mijn mijmeringen mee met de wolken, verder oostwaarts.
Ook al vervloek ik tijdens de avondles Japans de voor mij ongrijpbare klanken, de exotiek ervan voert mij sowieso terug naar het langgerekte continent. Mijn minipoging om wat Spaans onder de knie te krijgen, was tevergeefs. Ik klapte tevreden mijn Spaans voor Dummies dicht bij de ontdekking dat ze aan de andere kant van de Atlantische Oceaan niet die ergerlijke dubbele tong sis-klank gebruiken.
Mijn trip naar Thailand doet er een schepje bovenop. Na die reis duik ik wel in het nieuwe avontuur. Zeg ik tegen mezelf. Aan reiszin ontbreekt het me alleszins niet. Onbekend is onbemind. Dat credo herhaal ik als een geheugensteuntje. Niet dat de reisgidsen van Mexico en Guatemala niet op de salontafel rondslingeren. Maar mijn fotoboeken van Japan liggen ook binnen handbereik...
Dit nieuwe continent zal mij bekoren. Ik vertrouw erop. Mijn reishart is groot genoeg. Wat als ik het na deze reis niet meer weet. Als mijn grote liefde een concurrent krijgt en ik voorgoed letterlijk en figuurlijk tussen oost en west heen-en-weer geslingerd word? Dan komt er heel groot bereisbaar continent bij. Dat zal mijn ecologische voetafdruk niet ten goede komen.
