Reisverhaal «Identiteitscrisis in het kwadraat»
België
|
8 Reacties
03 Juli 2020
-
Laatste Aanpassing 03 Juli 2020
Je kan het vergelijken met een identiteitscrisis. Wie ben ik of wat blijft er nog van mij over zonder reizen? Drie vierde van mijn vrije tijd ben ik bezig met dromen, lezen, bloggen... Het is mijn drijfveer. In mijn hoofd stamp ik met mijn voeten op de grond als een klein kind dat zijn zin niet krijgt. Ik wil nu. Toch spreek ik de woorden die van mij verwacht worden. Het is nu belangrijker dat iedereen gezond is. Reizen is luxe. Uitstel is geen afstel.
Uitgesteld verlangen. Ik heb ontdekt dat het niets voor mij is. Droom nu, reis ooit. Dat klinkt als nooit. Als ik reisdroom, maak ik concrete plannen en voer ik ze zo snel mogelijk uit. Ik heb mezelf de afgelopen jaren nogal verwend. Als ik voor iets gestraft moet worden, dan wel voor mijn gulzigheid. Aan het begin van de lockdown dachten ze reizigers een plezier te doen met herhalingen van alle mogelijke reisprogramma's. Ik zapte gefrustreerd weg en reisbijlagen belandden voor ik ze gelezen had bij het oud papier. Het voelde als een messteek in mijn hart waarbij ze het lemmet een paar keer omdraaiden.
Als een kind dat een cadeautje kreeg, scheurde ik gulzig de verpakking open. Pas wanneer ik de nieuwe hebbedingen in mijn handen had, zag ik de tristesse in van mijn daad. Natuurlijk komen deze reisaccessoires ooit wel nog van pas, net zoals de rugzak die ik in januari kocht. Ooit. Om mij nog even te wentelen in de desillusie, borg ik de reisspulletjes niet meteen op. Uiteindelijk werden ze een doorn in het oog en dropte ik ze ergens in een kast.
Ik verzoende mij redelijk snel met de annulering van mijn reis in de paasvakantie. Daar kon ik in functie van het gezond verstand en de volksgezondheid mee leven. Reizen kan nu heel even niet. Voor mijn zomerreis daarentegen vertoefde ik tussen hoop en wanhoop. De ontkenningsfase. Ik had het reisbureau nodig om mij te ontnuchteren. Het cynische was dat ik zelf de knoop moest doorhakken. Eind mei stond mijn vlucht naar Oezbekistan nog steeds bevestigd. Mijn hart stribbelde tegen, maar mijn hoofd deed weer wat verwacht werd. Ik annuleerde mijn vlucht. Het voelde dat niet alleen mijn reis, maar de hele zomer werd geschrapt.
Hotels, guesthouses en tours moest ik daarna zelf annuleren. Anoniem op boekingsites en met een persoonlijk mailtje naar de lokale reisbureautjes. Tot volgend jaar, misschien. Mijn maag draaide en keerde van het gevoel mensen in de steek te laten. Ik had ook heel veel tijd gestopt in contacten leggen om leuke adresjes en uitstappen te regelen. In een paar muisklikken was alles weg. Uit het systeem, maar nog niet uit mijn systeem.
Intussen maakt iedereen nieuwe plannen. Soms niet verder dan de Ardennen, meestal naar buurlanden en af en toe neemt er iemand toch het vliegtuig. Ik stamp met mijn voeten. Ik wil niet. Nu de trekvogel vliegdood is gemaakt, heeft de huismus zich in de zetel genesteld. Een beetje een gespleten persoonlijkheid. Nu hoeft het niet meer voor mij. Het is alles of niets. In veel Europese steden dreigt een tweede lockdown. Als ik nu begin te zweven, kan ik geen tweede mokerslag aan.
Gelukkig heb ik nog iets in het vooruitzicht. Nee, niet voor deze zomer. Ook al wil Oezbekistan toeristen over de streep trekken door drieduizend dollar uit te loven als je er toch besmet zou raken. Wel voor de kerstvakantie. Ik heb nog een ticket op zak en richt mijn hoop volledig op Thailand. De kans is groot dat ik opnieuw door een ontkenningsfase heen moet, maar mijn reishart heeft een strohalm nodig. Al is het maar een sprietje.
Boodschappen, poetsen, koken. Misschien kan ik al wat werken voor volgend schooljaar? Ik voel des te meer dat ik het nodig heb om even uit de routine te stappen. Heel even ergens anders zijn. Vanuit een ander cultureel perspectief naar mijn leventje kunnen kijken, geeft mij een boost om daarna terug in mijn leven te stappen met nieuwe inzichten. Dat maakt mij rijker.
Drie juli 2020. Geen twijfel of ik nu wel of niet dat ene T-shirt meeneem. Of dat andere paar sandalen. Geen laatste restjes uit de koelkast opsouperen. Geen dubbelcheck van mijn reisdocumenten. Geen stress dat de treinen vertraging oplopen. Geen lange wachttijden op de luchthaven. Maar ik voel de opluchting niet.
